Τετάρτη 18 Μαρτίου 2009
ΤΟΝ ΚΑΛΟΓΕΡΟ ΚΙ ΑΝ ΠΛΕΝΕΙΣ ΤΟ ΣΑΠΟΥΝΙ ΣΟΥ ΧΑΛΑΣ
H TYXH ΜΙΑΣ ΕΚΤΑΣΗΣ-ΦΙΛΕΤΟΥ 5.174 ΣΤΕΜΜΑΤΩΝ ΣΤΗΝ ΠΕΡΙΟΧΗ ΣΥΚΙΑΣ ΣΤΗ ΣΙΘΩΝΙΑ ΚΡΙΝΕΤΑΙ ΣΗΜΕΡΑ ΣΤΟ ΠΟΛΥΜΕΛΕΣ ΠΡΩΤΟΔΙΚΕΙΟ ΠΟΛΥΓΥΡΟΥ
Η ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΜΟΝΟ…ΠΑΡΑΤΗΡΕΙ ΕΝΩ ΚΑΠΟΙΑ ΜΟΝΑΣΤΗΡΙΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΣ ΕΠΙΧΕΙΡΟΥΝ ΝΑ ΒΑΛΟΥΝ ΧΕΡΙ ΣΕ ΕΚΤΑΣΕΙΣ-ΦΙΛΕΤΑ ΣΤΗ ΣΙΘΩΝΙΑ
ΔΥΝΑΜΙΚΗ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΗΜΕΡΑ ΣΤΙΣ 9 ΤΟ ΠΡΩΙ ΣΤΑ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΑ ΤΟΥ ΠΟΛΥΓΥΡΟΥ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΚΑΤΟΙΚΟΥΣ ΤΗΣ ΣΙΘΩΝΙΑΣ ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΟΝΤΑΣ ΤΑ ΣΥΜΦΡΕΟΝΤΑ ΤΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΥ
Με απίθανα τεχνάσματα Μονές του Αγίου Ορους επιχειρούν να βάλουν χέρι σε εκτάσεις-φιλέτα δεκάδων χιλιάδων στρεμμάτων στην χερσόνησο της Σιθωνίας της Χαλκιδική. Εκτάσεις τις οποίες είτε το ελληνικό δημόσιο έχει απαλλοτριώσει από τις αρχές της δεκαετίας του ‘30 για να μοιράσει ένα μέρος τους σε ακτήμονες είτε οι ντόπιοι κάτοικοι, όπως αυτοί της Συκιάς(δήμος Τορώνης) , κατείχαν και καλλιεργούσαν μέσα στα βάθη του χρόνου.
Και μπορεί οι Συκιώτες να ήταν οι βασικοί συντελεστές της επανάστασης στην Χαλκιδική, το 1821, να αποδεκατίσθηκε τότε ένα ολόκληρο σώμα από αυτούς ενώ κινούνταν προς την Θεσσαλονίκη, δίνοντας μέχρι σήμερα και το όνομά τους σε μια περιοχή στα Βασιλικά-«τα Συκιωτάκια»- και οι Τούρκοι να έκαψαν την Συκιά για να τους τιμωρήσουν, όμως κάποιοι σήμερα τους θέλουν ξένους στον τόπο τους. Επιχειρώντας να αρπάξουν περιουσίες που κληρονόμησαν από τους προγόνους τους και στις οποίες έκτισαν τα όνειρα μιας ζωής.
Το «άπασαν την έκταση», όπως αναφέρονταν ξεκάθαρα στις πράξεις απαλλοτρίωσης του ελληνικού δημοσίου, περιγράφοντας τις εκτάσεις των μετοχίων των μοναστηριών, επιχειρείται σήμερα μετά σχεδόν 80 χρόνια να «κοντύνει».
Στήνονται άλλα «Βαλτοπέδια», με τη συνδρομή λογής παραγόντων του δημοσίου, που είτε δείχνουν πρωτοφανή αμέλεια ή κάνουν τα «στραβά μάτια» και τα οποία δεν έχουν δει μέχρι τώρα το φως της δημοσιότητας.
Το 1930 η ελληνική πολιτεία δεν είχε τα σημερινά τοπογραφικά συνεργεία και τα μηχανήματα για να αποτυπώνει επακριβώς τις εκτάσεις. Είχε όμως την πολιτική βούληση να τις απαλλοτριώσει και τις περιέγραφε στα γενικά τους όρια και με ενδεικτικές μόνο αναφορές του συνόλου των στρεμμάτων, που ίσως ήταν μικρότερες από τις πραγματικές, προκειμένου μόνο να καταβάλλει το αντίτιμο. Το «άπασαν την έκταση» όμως, οι οριστικές διανομές στις αρχές της δεκαετίας του ΄60 με τις υπογραφές των ίδιων των εκπροσώπων των μονών, η απουσία οποιασδήποτε αμφισβήτησης από τα μοναστήρια μέχρι πριν μερικά χρόνια σε όλες τις νόμιμες πράξεις του δημοσίου αναφορικά με τις εκτάσεις αυτές , αποτελούν μια αναμφισβήτητη πραγματικότητα και νομική.
Φαίνεται όμως πως κάποιοι μηχανεύονται σήμερα σχέδια με σκοπό να βάλουν χέρι σε μοναδικές δασικές εκτάσεις και παραλίες του δημοσίου, αλλά και σε κτηματικές περιουσίες , τις οποίες οι κάτοικοι κατέχουν από τους προγόνους τους.
Ετσι μηχανεύονται νέες μετρήσεις κι επικαλούνται απίθανους τίτλους από το Βυζάντιο και την Οθωμανική αυτοκρατορία-τότε δηλ. που οι ντόπιοι κάτοικοι αφανίζονταν από τους Τούρκους παίρνοντας μέρος στην επανάσταση.
Στην περιοχή της Τριστινίκα του δήμου Τορώνης «ανακάλυψαν» τώρα ότι ένα παραλιακό φιλέτο 4.439 στρεμμάτων που μοιράζονταν οι κάτοικοι και το δημόσιο κι όπου είναι κτισμένα εκατοντάδες σπίτια και τουριστικά καταλύματα ανήκει στην Μονή Κουτλουμουσίου. Κι ας έχει απαλλοτριωθεί ολόκληρο το Κουτλουμουσιανό μετόχι από το 1933 κι ας υπάρχουν οι ιδιοκτησίες των κατοίκων της Συκιάς με καταγραφές και πράξεις από τον 19ο αιώνα.
Η προσφυγή της Μονής στο Πολυμελές Πρωτοδικείο Πολυγύρου με την υποβολή αναγνωριστικής διεκδικητικής αγωγής από το 2002 και την απόφαση που εκδόθηκε τον Απίριλιο του 2006, αναγνωρίζοντας ως ιδιοκτησία της το παραλιακό φιλέτο των 4439 στρεμμάτων, έγινε εν κρυπτώ για τους κατοίκους και την δημοτική αρχή του Δήμου Τορώνης. Ωστε να μη κινητοποιηθούν και προστατέψουν με κάθε τρόπο τις περιουσίες τους αλλά και την περιουσία του δημοσίου. Το ίδιο το δημόσιο και υπεύθυνοι παράγοντες της ελληνικής πολιτείας-και υπηρεσιακοί- έδειξαν απίστευτη αδράνεια και αμέλεια, που δημιουργεί αν μη τι άλλο πολλές υπόνοιες.
Κάποια αποσπάσματα της ίδιας της απόφασης του Πολυμελούς Πρωτοδικείου Πολυγύρου το 2006 αλλά και του Εφετείου είναι αποκαλυπτικά. «Οι εκθέσεις πραγματογνωμοσύνης έγιναν μονομερώς με πρωτοβουλία της Μονής χωρίς να λάβει γνώση το δημόσιο και ο εκπρόσωπός του,, με αποτέλεσμα να στερηθεί αφενός του διορισμού τεχνικού συμβούλου, αφετέρου του δικαιώματος να προσκομίσει στους πραγματογνώμονες τα έγγραφα που είχε στη διάθεσή του…» ανέφερε το πρώτο.
Η διαπίστωση στην οποία προχώρησε και το Εφετείο Θεσσαλονίκης στην έκτακτη δημόσια συνεδρίασή του στις 9 Ιουνίου 2008 είναι αποκαλυπτική και δημιουργεί σοβαρά ερωτηματικά για τον χειρισμό της υπόθεσης αυτής.
«Από την 5 Μαίου 2004 ή τουλάχιστον από την 2α Δεκεμβρίου 2004 που το ελληνικό δημόσιο έλαβε γνώση για την διενεργεθείσα πραγματογνωμοσύνη μέχρι την 7 Δεκεμβρίου 2005, οπότε έγινε η περαιτέρω συζήτηση της υποθέσεως στο πρωτοβάθμιο δικαστήριο, μετά την οποία εκδόθηκε η εκκαλούμενη 48/2006 οριστική απόφαση, υπήρξε χρόνος και το δημόσιο είχε την ευχέρεια διορισμού τεχνικού συμβούλου για την αντίκρουση των πραγματογνωμόνων, αλλά αδράνησε».
Το δημόσιο λοιπός αδράνησε πρωτόδικα όπως την ίδια αδράνεια δείχνει όμως να επιδεικνύει και στο Εφετείο. Ποιοι λοιπόν έχουν τις ευθύνες και ποιοι θα τις αποδώσουν σ΄αυτούς; Ποιοι είναι εκείνοι που κινούν αυτά τα «αόρατα» νήματα σε βάρος των συμφερόντων του ελληνικού δημοσίου και των κατοίκων της Σιθωνίας;
ΚΙ ΑΛΛΟ ΦΙΛΕΤΟ ΤΟΥ ΔΗΜΟΥ ΤΟΡΩΝΗΣ ΔΙΕΚΔΙΚΕΙ ΣΤΙΣ 18 MΑΡΤΙΟΥ ΣΤΟ ΠΟΛΥΜΕΛΕΣ ΠΡΩΤΟΔΙΚΕΙΟ ΠΟΛΥΓΥΡΟΥ ΚΑΙ Η ΜΟΝΗ ΤΗΣ ΣΙΜΩΝΟΣ ΠΕΤΡΑΣ
Το τέχνασμα της Μονής Κουτλουμουσίου φαίνεται πως έχει βρεί μιμητές κι σε άλλα μοναστήρια του Αγίου Ορους με πρώτο αυτό της Σίμωνος Πέτρας αλλά και σε κύκλους που έχουν βάλει στο μάτι τα πολύτιμα φιλέτα της Σιθωνίας για να τα εκμεταλλευτούν.
Στις 18 Μαρτίου εκδικάζεται στο Πολυμελές Πρωτοδικείο Χαλκιδικής η αναγνωριστική αγωγή της Σίμωνος Πέτρας κατά του ελληνικού δημοσίου διεκδικώντας με τον τρόπο που προαναφέραμε, πάνω από τη μισή έκταση ενός μετοχίου που απαλλοτριώθηκε από τις αρχές της δεκαετίας του ‘ 30. Πρόκειται για το λεγόμενο «Πετριώτικο Σιθωνίας» ή «Πέτριώτικο Βάβας» του οποίου «άπασα η έκταση» απαλλοτριώθηκε το 1931. Πρόκειται για δασική στο μεγάλο μέρος της έκταση, 9.320 στρεμμάτων όπως έχει μετρηθεί σήμερα, κοντά στην Συκιά. Επιχειρώντας να εκμεταλλευτεί τον περιγραφικό και με μεγάλη απόκλιση, τρόπο που γινόταν η μέτρηση το 1931, η Μονή ισχυρίζεται σήμερα ότι η έκταση που απαλλοτριώθηκε τότε είναι μόνο 4.153 στρέμματα και πως η υπόλοιπη από 5.174 στρέμματα της ανήκει. Μάλιστα για προφανείς λόγους διεκδικεί για την ίδια το μέρος της έκτασης εκείνη δεν είναι δασική.
Η ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΜΟΝΟ…ΠΑΡΑΤΗΡΕΙ ΕΝΩ ΚΑΠΟΙΑ ΜΟΝΑΣΤΗΡΙΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΣ ΕΠΙΧΕΙΡΟΥΝ ΝΑ ΒΑΛΟΥΝ ΧΕΡΙ ΣΕ ΕΚΤΑΣΕΙΣ-ΦΙΛΕΤΑ ΣΤΗ ΣΙΘΩΝΙΑ
ΔΥΝΑΜΙΚΗ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΗΜΕΡΑ ΣΤΙΣ 9 ΤΟ ΠΡΩΙ ΣΤΑ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΑ ΤΟΥ ΠΟΛΥΓΥΡΟΥ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΚΑΤΟΙΚΟΥΣ ΤΗΣ ΣΙΘΩΝΙΑΣ ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΟΝΤΑΣ ΤΑ ΣΥΜΦΡΕΟΝΤΑ ΤΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΥ
Με απίθανα τεχνάσματα Μονές του Αγίου Ορους επιχειρούν να βάλουν χέρι σε εκτάσεις-φιλέτα δεκάδων χιλιάδων στρεμμάτων στην χερσόνησο της Σιθωνίας της Χαλκιδική. Εκτάσεις τις οποίες είτε το ελληνικό δημόσιο έχει απαλλοτριώσει από τις αρχές της δεκαετίας του ‘30 για να μοιράσει ένα μέρος τους σε ακτήμονες είτε οι ντόπιοι κάτοικοι, όπως αυτοί της Συκιάς(δήμος Τορώνης) , κατείχαν και καλλιεργούσαν μέσα στα βάθη του χρόνου.
Και μπορεί οι Συκιώτες να ήταν οι βασικοί συντελεστές της επανάστασης στην Χαλκιδική, το 1821, να αποδεκατίσθηκε τότε ένα ολόκληρο σώμα από αυτούς ενώ κινούνταν προς την Θεσσαλονίκη, δίνοντας μέχρι σήμερα και το όνομά τους σε μια περιοχή στα Βασιλικά-«τα Συκιωτάκια»- και οι Τούρκοι να έκαψαν την Συκιά για να τους τιμωρήσουν, όμως κάποιοι σήμερα τους θέλουν ξένους στον τόπο τους. Επιχειρώντας να αρπάξουν περιουσίες που κληρονόμησαν από τους προγόνους τους και στις οποίες έκτισαν τα όνειρα μιας ζωής.
Το «άπασαν την έκταση», όπως αναφέρονταν ξεκάθαρα στις πράξεις απαλλοτρίωσης του ελληνικού δημοσίου, περιγράφοντας τις εκτάσεις των μετοχίων των μοναστηριών, επιχειρείται σήμερα μετά σχεδόν 80 χρόνια να «κοντύνει».
Στήνονται άλλα «Βαλτοπέδια», με τη συνδρομή λογής παραγόντων του δημοσίου, που είτε δείχνουν πρωτοφανή αμέλεια ή κάνουν τα «στραβά μάτια» και τα οποία δεν έχουν δει μέχρι τώρα το φως της δημοσιότητας.
Το 1930 η ελληνική πολιτεία δεν είχε τα σημερινά τοπογραφικά συνεργεία και τα μηχανήματα για να αποτυπώνει επακριβώς τις εκτάσεις. Είχε όμως την πολιτική βούληση να τις απαλλοτριώσει και τις περιέγραφε στα γενικά τους όρια και με ενδεικτικές μόνο αναφορές του συνόλου των στρεμμάτων, που ίσως ήταν μικρότερες από τις πραγματικές, προκειμένου μόνο να καταβάλλει το αντίτιμο. Το «άπασαν την έκταση» όμως, οι οριστικές διανομές στις αρχές της δεκαετίας του ΄60 με τις υπογραφές των ίδιων των εκπροσώπων των μονών, η απουσία οποιασδήποτε αμφισβήτησης από τα μοναστήρια μέχρι πριν μερικά χρόνια σε όλες τις νόμιμες πράξεις του δημοσίου αναφορικά με τις εκτάσεις αυτές , αποτελούν μια αναμφισβήτητη πραγματικότητα και νομική.
Φαίνεται όμως πως κάποιοι μηχανεύονται σήμερα σχέδια με σκοπό να βάλουν χέρι σε μοναδικές δασικές εκτάσεις και παραλίες του δημοσίου, αλλά και σε κτηματικές περιουσίες , τις οποίες οι κάτοικοι κατέχουν από τους προγόνους τους.
Ετσι μηχανεύονται νέες μετρήσεις κι επικαλούνται απίθανους τίτλους από το Βυζάντιο και την Οθωμανική αυτοκρατορία-τότε δηλ. που οι ντόπιοι κάτοικοι αφανίζονταν από τους Τούρκους παίρνοντας μέρος στην επανάσταση.
Στην περιοχή της Τριστινίκα του δήμου Τορώνης «ανακάλυψαν» τώρα ότι ένα παραλιακό φιλέτο 4.439 στρεμμάτων που μοιράζονταν οι κάτοικοι και το δημόσιο κι όπου είναι κτισμένα εκατοντάδες σπίτια και τουριστικά καταλύματα ανήκει στην Μονή Κουτλουμουσίου. Κι ας έχει απαλλοτριωθεί ολόκληρο το Κουτλουμουσιανό μετόχι από το 1933 κι ας υπάρχουν οι ιδιοκτησίες των κατοίκων της Συκιάς με καταγραφές και πράξεις από τον 19ο αιώνα.
Η προσφυγή της Μονής στο Πολυμελές Πρωτοδικείο Πολυγύρου με την υποβολή αναγνωριστικής διεκδικητικής αγωγής από το 2002 και την απόφαση που εκδόθηκε τον Απίριλιο του 2006, αναγνωρίζοντας ως ιδιοκτησία της το παραλιακό φιλέτο των 4439 στρεμμάτων, έγινε εν κρυπτώ για τους κατοίκους και την δημοτική αρχή του Δήμου Τορώνης. Ωστε να μη κινητοποιηθούν και προστατέψουν με κάθε τρόπο τις περιουσίες τους αλλά και την περιουσία του δημοσίου. Το ίδιο το δημόσιο και υπεύθυνοι παράγοντες της ελληνικής πολιτείας-και υπηρεσιακοί- έδειξαν απίστευτη αδράνεια και αμέλεια, που δημιουργεί αν μη τι άλλο πολλές υπόνοιες.
Κάποια αποσπάσματα της ίδιας της απόφασης του Πολυμελούς Πρωτοδικείου Πολυγύρου το 2006 αλλά και του Εφετείου είναι αποκαλυπτικά. «Οι εκθέσεις πραγματογνωμοσύνης έγιναν μονομερώς με πρωτοβουλία της Μονής χωρίς να λάβει γνώση το δημόσιο και ο εκπρόσωπός του,, με αποτέλεσμα να στερηθεί αφενός του διορισμού τεχνικού συμβούλου, αφετέρου του δικαιώματος να προσκομίσει στους πραγματογνώμονες τα έγγραφα που είχε στη διάθεσή του…» ανέφερε το πρώτο.
Η διαπίστωση στην οποία προχώρησε και το Εφετείο Θεσσαλονίκης στην έκτακτη δημόσια συνεδρίασή του στις 9 Ιουνίου 2008 είναι αποκαλυπτική και δημιουργεί σοβαρά ερωτηματικά για τον χειρισμό της υπόθεσης αυτής.
«Από την 5 Μαίου 2004 ή τουλάχιστον από την 2α Δεκεμβρίου 2004 που το ελληνικό δημόσιο έλαβε γνώση για την διενεργεθείσα πραγματογνωμοσύνη μέχρι την 7 Δεκεμβρίου 2005, οπότε έγινε η περαιτέρω συζήτηση της υποθέσεως στο πρωτοβάθμιο δικαστήριο, μετά την οποία εκδόθηκε η εκκαλούμενη 48/2006 οριστική απόφαση, υπήρξε χρόνος και το δημόσιο είχε την ευχέρεια διορισμού τεχνικού συμβούλου για την αντίκρουση των πραγματογνωμόνων, αλλά αδράνησε».
Το δημόσιο λοιπός αδράνησε πρωτόδικα όπως την ίδια αδράνεια δείχνει όμως να επιδεικνύει και στο Εφετείο. Ποιοι λοιπόν έχουν τις ευθύνες και ποιοι θα τις αποδώσουν σ΄αυτούς; Ποιοι είναι εκείνοι που κινούν αυτά τα «αόρατα» νήματα σε βάρος των συμφερόντων του ελληνικού δημοσίου και των κατοίκων της Σιθωνίας;
ΚΙ ΑΛΛΟ ΦΙΛΕΤΟ ΤΟΥ ΔΗΜΟΥ ΤΟΡΩΝΗΣ ΔΙΕΚΔΙΚΕΙ ΣΤΙΣ 18 MΑΡΤΙΟΥ ΣΤΟ ΠΟΛΥΜΕΛΕΣ ΠΡΩΤΟΔΙΚΕΙΟ ΠΟΛΥΓΥΡΟΥ ΚΑΙ Η ΜΟΝΗ ΤΗΣ ΣΙΜΩΝΟΣ ΠΕΤΡΑΣ
Το τέχνασμα της Μονής Κουτλουμουσίου φαίνεται πως έχει βρεί μιμητές κι σε άλλα μοναστήρια του Αγίου Ορους με πρώτο αυτό της Σίμωνος Πέτρας αλλά και σε κύκλους που έχουν βάλει στο μάτι τα πολύτιμα φιλέτα της Σιθωνίας για να τα εκμεταλλευτούν.
Στις 18 Μαρτίου εκδικάζεται στο Πολυμελές Πρωτοδικείο Χαλκιδικής η αναγνωριστική αγωγή της Σίμωνος Πέτρας κατά του ελληνικού δημοσίου διεκδικώντας με τον τρόπο που προαναφέραμε, πάνω από τη μισή έκταση ενός μετοχίου που απαλλοτριώθηκε από τις αρχές της δεκαετίας του ‘ 30. Πρόκειται για το λεγόμενο «Πετριώτικο Σιθωνίας» ή «Πέτριώτικο Βάβας» του οποίου «άπασα η έκταση» απαλλοτριώθηκε το 1931. Πρόκειται για δασική στο μεγάλο μέρος της έκταση, 9.320 στρεμμάτων όπως έχει μετρηθεί σήμερα, κοντά στην Συκιά. Επιχειρώντας να εκμεταλλευτεί τον περιγραφικό και με μεγάλη απόκλιση, τρόπο που γινόταν η μέτρηση το 1931, η Μονή ισχυρίζεται σήμερα ότι η έκταση που απαλλοτριώθηκε τότε είναι μόνο 4.153 στρέμματα και πως η υπόλοιπη από 5.174 στρέμματα της ανήκει. Μάλιστα για προφανείς λόγους διεκδικεί για την ίδια το μέρος της έκτασης εκείνη δεν είναι δασική.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
